Armenteira consolídase como lugar de moda outra fin de semana máis

Se fai uns días un xornal calificaba a A Armenteira como o "rincón de moda", esta fin de semana a nosa parroquia volveu a poñer en evidencia o seu enorme poder de atracción. Neste caso foron unha concentración mototurística, coas tradicionais Vespas, e unha concentración canina ás que congregaron a un importante número de persoas nos arredores do mosteiro cisterciense, que se uniron ao magnífico ambiente que durante o verán, e especialmente nas fins de semana, loce este marabilloso entorno. As visitas dos turistas, a chegada de sendeiristas e afeccionados á bicicleta pola Ruta da Auga e da Pedra, os fieis que acoden aos oficios relixiosos, os asistentes ás habituais vodas ou as persoas que simplemente queren disfrutar do impresionante cóctel de posibilidades que ofrece A Armenteira mentres toman unha copa e degustan as abondosas e deliciosas tapas que ofrecen os locais de hostelería dan á parroquia e en concreto a este entorno un aire cosmopolita que o sitúa sen dúbida entre os lugares de máis de moda das Rías Baixas. O éxito que tiveron recementemente inicativas como a festa de San Xoán ou o Armenteira Jazz anima parece animar ás entidades asociativas da parroquia a programar novos eventos que complementen a xa de por sí rica oferta que se da que poden gozar os visitantes.

Na senda de Armentariam

Quizais hoxe en día se poidan contar cos dedos dunha man o número de cabezas de gando vacún que hai en A Armenteira. Coa excepción dalgunha iniciativa dalgún empresario da gandería que na actualidade pretende apostar pola cría de vacas en estado semisalvaxe, a presenza deste tipo de gando, que ata non fai moitos anos era a pedra angular da economía das familias da parroquia, foise reducindo a un ritmo acelerado. Algo parecido ocorrera coa gandaría cabalar, pero o incremento da afección polas actividades ecuestres fixo que o número de cabalos experimentase un leve aumento, aínda que agora xa non sexan utilizados como animal de tiro ou para tarefas agrícolas, senón que se converteu nun animal de compaña máis ao que se dispensan os máximos coidados. Armentum, o vocablo latino do que deriva Armentariam, que acabaría converténdose en Armenteira, significa iso, lugar no que abundan rabaños de gando maior, é dicir, de vacas e cabalos, que serían os animais máis habituais naquelas épocas. Orixe similar terían Armentières, unha localidade de máis de 25.000 habitantes situada no norte de Francia, e coñecida como a “cidade do lenzo”; L´Armenteira, un municipio da provincia de Xirona que conta cuns 900 habitantes, unha cifra lixeiramente superior á da nosa parroquia; Armenteros, un municipio da provincia de Salamanca, no que residen pouco máis de 300 persoas; ou San Martiño de Armental, unha parroquia do concello coruñés de Vilasantar, preto de Betanzos, poboada por uns cen habitantes; localidades todas estas coas que sería interesante establecer algún tipo de irmanamento.

Non coñecemos con exactitude a relación que tiñan os seres humanos que habitaron a parroquia na época prehistórica con este tipo de gando, pero supoñemos que aquelas xentes que nos deixaron testemuños como as mámoas de Chan de Colcova ou da Fonte do Lagarto ou os petroglifos do Outeiro do Cribo, nos que aparecen representados cervos e homes a cabalo, baseaban a súa supervivencia na caza e na domesticación destes animais. Para quen sí debeu ter unha enorme importancia este gando maior foi para os monxes que na época medieval viviron detrás dos muros do mosteiro que se fundou nesa época, e que con Don Ero como abade, se incorporou á orde do Císter a mediados do século XII. A economía das familias campesiñas esparcidas en pequenos núcleos de poboación polo territorio da parroquia e a da comunidade relixiosa, á debían pagar rendas a cambio do seu control e protección, organizábase e tiña a este gando como principal referencia. A marcha dos monxes no século XIX tras a Desamortización de Mendizábal pareceu non mudar de forma substancial as bases económicas destas xentes. As actividades agrarias e as remesas que enviaban os numerosas persoas que se viron obrigadas a emigrar foron o substrato económico dunha poboación que, ata a época do desarrollismo, nos últimos anos do franquismo, non comezou a variar a orixe da súa principal e case única fonte de recursos. A modernización da economía nas últimas décadas, cun maior peso do sector servizos e de actividades como a industria e a construción, que acolleron nas zonas máis urbanas da contorna a un número importante de man de obra da parroquia, unidas á cada vez menos rendibilidade dun sector primario atrasado e pouco tecnificado, fixeron que o gando e as leiras foran caendo pouco a pouco nun estado de abandono, ao que contribuiu tamén o progresivo avellentamento da poboación. A maleza que cobre moitas destes terreos, que en moitas ocasións chega a adentranse nas vías de circulación, e que últimamente se converteron nun motivo de polémica, deixan ás claras que a senda a seguir debe guiarse por unha urxente necesidade de reformas que leven a que estes bens sexan a fonte de riqueza que deberían ser e que eviten que estas xentes que naceron do campo acaben ignorándoo e vivindo de costas a el.

A campaña de presentación en sociedade do Armenteira C.F. para a temporada 2016/2017 xa está en marcha

O Armenteira C.F. inicio este xoves 28 de xullo unha campaña de presentación en sociedade a través da que pretende dar a coñecer tanto as novidades como as continuidades para a temporada 2016/2017. Para elo, os dirixentes da entidade de O Leixo decidiron utilizar lugares emblemáticos da parroquia como escenario para as fotografías que ilustran as publicacións, co que tratan de conxugar o deporte e a formación co patrimonio histórico, artístico, cultural e natural que tanto abunda na parroquia. Estas publicacións realizaranse a través das redes sociais nas que o clube está presente e serán o preludio ao acto presentación común de todos os equipos que terá lugar o 15 de agosto ás 11:30 horas no campo de O Leixo, para o que están preparando importantes sorpresas.

O repouso de Don Álvaro

Quizais non haxa lugar  máis agradable nin entorno tan privilexiado para o descanso eterno que o pode ser A Armenteira. Iso mismo debeu pensar Don Álvaro de Mendoza y Sotomayor. Nado en Vilagarcía de Arousa en 1577, este nobre da casa dos Caamaño, fundadores da cidade arousá, desenvolveu unha longa e exitosa carreira militar. Xentilhome nomeado polo rei Felipe III, cabaleiro de Alcántara, Gran Prior de San Xoán, Príncipe da Mar, Capitán de Garda do Príncipe Don Filiberto, señor da vila de Vilagarcía e das Casas de Barrantes e Vista Alegre, todas estas honras acumulábanse na persoa de Don Álvaro. Con vinte anos trasladouse ao reino de Nápoles, que por aquel entón figuraba tamén entre as posesións do Reino de España, para colocarse ao fronte das súas tropas nas campañas que o reino peninsular levaba ao longo do Mediterráneo. Estando en Palermo, na illa de Sicilia, trasladouse a terras galegas para casar con Dona de Zamudio.Tras a súa morte, que tivo lugar en Zaragoza en 1621, decidiuse trasladar o seu corpo ao mosteiro de Armenteira, onde lle fora reservado un sitio no lado esquerdo do altar maior, a carón do evanxelio.

Esta historia, aparentemente plácida e lexendaria, non estivo exenta de polémica, pois  en vida de Don Álvaro, alegando que por motivos de herdanza lle correspondía, iniciara xa un pleito co abade do mosteiro co motivo da reserva do lugar no que acabou situando o seu sepulcro. De feito, cando se produce o falecemento  do nobre vilagarciano, os monxes opuxéronse a que se enterrase alí, pero as súas protestas non tiveron efecto debido á influencia de Don Fernando de Andrade, arzobispo de Burgos, e irmán do falecido.O afán de Don Álvaro por finalizar os seus días no cenobio de A Armenteira, igual que o viñan facendo moitos outros nobres da súa familia, reflicte o privilexio que supoñía situar o lugar para o descanso eterno neste mosteiro. O sepulcro no que repousan os restos no Señor de Vilagarcía, está enmarcado por un arcosolio, baixo o que se coloca unha escultura coa figura do xacente, e destaca pola súa sobriedade e a súa austeridade, chamando a atención que apareza sen armadura, e que o único elemento que faga referencia á súa condición social sexa a espada que sostén entre as súas mans. Representa a un personaxe xoven, vestido cunha longa túnica e cun manto, de rostro imberbe, que parece sorrir e cuns abundantes e ondulados cabelos que caen sobre uns ombreiros que repousan sobre tres almofadas. A obra, de estilo renacentista, realizouse en 1615, e entre as súas columnas albérgase unha cartela, na que aparece o epitafio, picado polos propios monxes, no contén o seguinte texto:

“AQUÍ YACE EL CUERPO DEL SR. DON ÁLVARO DE MENDOZA Y SOTOMAYOR, CABALLERO DEL HÁBITO DE ALCÁNTARA QUE SE LO DIO EL REY FELIPE II SIENDO PAGE SUYO, GENTIL HOMBRE DE BOCA DE S.M. DE LA CÁMARA DOS LOS PRÍNCIPES DE SABOYA Y CAPITÁN DE LA GUARDIA DEL SERENÍSIMO PRÍNCIPE, FILIBERTO, GRAN PRIOR DE SAN JUAN Y PRÍNCIPE DE LA MAR, SEÑOR DE VILLAGARCÍA Y DE LAS CASAS DE BARRANTES Y VISTA ALEGRE. – MURÍO EN ZARAGOZA DE ARAGÓN AÑO DE 1621, TENIENDO LA EDAD DE 44 Y EN 30 DE MARZO DE 1640 HIZO COLOCARLO EN ESTE ANTIGUO ENTIERRO DE SUS ANTEPASADOS Y SUYO, POR SER SEÑOR DE DICHAS CASAS EL ILUSTRÍSIMO Y REVERENDÍSIMO SR. DON FERNANDO DE ANDRADE Y SOTOMAYOR, SU HERMANO, ARZOBISPO DE BURGOS, ELECTO DE SANTIAGO, VIRREY Y CAPITÁN GENERAL DEL REYNO DE NAVARRA Y SUS COMARCAS, PRESIDENTE DEL CONSEJO DE CANTABRIA QUE FORMÓ S.M. EN LA CIUDAD DE VITORIA PARA ACUDIR A LAS OCURRENCIAS PRESENTES.

REQUIESCAT IN PACE. AMÉN.”

Este feito ven a ser unha clara mostra da importancia e do poder de atracción que tiña xa naquela época a nosa parroquia, hoxe en día convertida en lugar de visita habitual de presidentes do Goberno e multitude de xentes de todo tipo e condición. Non hai máis que citar a predilección de moitas parellas por celebrar o seu casamento na igrexa do mosteiro, que fin de semana tras fin de semana loce a súa espléndida pose de escenario nupcial, así como as numerosas visitas que recibe, reflectidas con gran extremo rigor polo contador da caseta de información turística establecida á entrada dos claustros. Oito séculos e medio despois dende que outro cabaleiro, Don Ero, elixira como lugar de descanso e oración este apacible entorno na ladeira do Castrove A Armenteira e o seu impresionante conxunto monacal móstranse máis exultantes ca nunca, e son a máis clara explicación do afán e a a loita que levou a cabo Don Álvaro de Mendoza y Sotomayor para fixar a súa residencia eterna neste idílico lugar.

O Armenteira C.F. ultima a configuración do seu corpo técnico

A presentación este mércores de Valentín Estévez como adestrador do equipo infantil do Armenteira C.F. para a próxima temporada é o primeiro paso de cara a configuración dun plantel técnico que se prevé con algunha interesante e chamativa novidade. Asegurada a continuidade do tándem formado por Marcial Prado e Víctor Saborido, as xestións da Xunta Directiva céntranse agora en contratar algún técnico de renome e de recoñecido prestixio no fútbol comarcal, para que, xunto co aporte dos colaboradores técnicos da casa, dar por rematada a configuración do cadro de adestradores. O novo proxecto da entidade verdinegra preséntase máis ilusionante ca nunca, e pretende ser unha evolución na traxectoria dun clube que está inmerso nun proceso de cambios que deben conducir ao seu relanzamento e á súa consolidación como un dos principais referentes do fútbol base da contorna. A partires da próxima semana, coa configuración do cadro técnico case finalizada, será o turno do plantel de xogadores, que está previsto que sexa presentado de maneira oficial mediante unha novidosa e vistosa posta en escena.

Armenteira, a ritmo de jazz

Unhas agradables melodías, un extraordinario ambiente e un entorno priveliaxiado serán os ingredientes que farán de A Armenteira a capital musical de O Salnés durante esta fin de semana. O jazz será o protagonista e ao seu arredor xirará unha novidosa e interesante iniciativa que decidiu levar a cabo a asociación Terras Altas do Salnés, que ten entre os seus membros ao prestioxo jazzista vilanovés, pero residente na parroquia, Paco Charlín. Este xénero musical, xurdido a finais do século XIX nos Estados Unidos, concretamente na área de influencia da cidade de Nova Orleans, no estado de Luisiana, naceu da man dos escravos negros que chegaban en grandes cantidades, procedentes sobre todo da zona occidental de África, a traballar nas enormes plantacións do sur de Norteamérica. Estes fusionaron a tradición cultural africana co cristianismo protestante que lles impuxeron os seus amos, e da mestura destes ritmos africanos co sustrato musical de orixe europea e co propio dos Estados Unidos orixinouse unha nova forma de entender e interpretar a música. A corneta, o trombón, o saxo, o claninete ou batería convertíronse dende os seus inicios nos instrumentos básicos do jazz. A difusión e a evolución deste estilo musical fixo que se extendese a longo dos Estados Unidos e aí a outras partes do planeta, e permitiron que pasase de ser unha simple música de baile popular a unha forma de arte recoñecida en todo o mundo, que na actualidade conta entre os máximos expoñentes coa cantante e pianista Diana Krall.

O I Festival Internacional Armenteira Jazz arrincará o sábado 23 de xullo ás 22 horas coa actuación de Rosolino Marinello Quartet, que animarán cos seus ritmos aos asistentes, e que ao finalizar o concerto poderán disfrutar dun divertido photocall. No domingo chegará o turno de Chivinjazz Street Band, que nos deleitarán coa súa música a partires das 12:30 horas. Pola noite, e para finalizar o programa festivo, sairán ao escenario SPJ Workshop, unha formación que agromou das aulas do Seminario Permanente de Jazz de Pontevedra. A pesares de que non figura na programación, non se descarta que Paco Charlín brinde aos seus veciños e veciñas e aos numerosos visitantes que se prevé que se congreguen no adro do mosteiro a oportunidade de disfrutar dunha das súas actuacións. A música, a festa, a arte e a cultura apoderaranse dun entorno que reúne coma ningún outro as condicións idóneas para este tipo de espectáculos. Esta excelente idea, que nace con vocación de permanencia, debería perdurar e convertir este magnífico escenario nunha fonte de actividades que lle outorguen a A Armenteira o papel de referente a nivel cultural e lúdico que se merece ocupar.

En lembranza de Amigos de Armenteira

Algunhas persoas aínda recordarán o estado no que se atopaba o mosteiro de A Armenteira fai uns cincuenta anos. A desamortización impulsada en 1837 por Juan Álvarez Mendizábal, ministro liberal durante a rexencia de María Cristina, expropiou e puxo á venda boa parte dos bens eclesiásticos que existían en España. Entre eles estaban os pertencentes á Comunidade Cirterciense, de xénero masculino naquel entón, que habitaba no mosteiro de A Armenteira. Esta medida obrigou aos monxes a abandonar as dependencias monásticas, as cales comezaron a partires de entón un proceso de deterioro que duraría máis dun século. Só a igrexa, construída en estilo románico tardío a finais do século XII, mantivo un aceptable estado de conservación, aínda que tampoco se salvou do expolio ao que foi sometido todo o conxunto. O resto das dependencias, levantadas en estilo renacentista e barroco durante os séculos XVI e XVII foron pouco a pouco caíndo nunha situación ruinosa. Non foi ata 1961, cando o mosteiro comezou a ser rescatado do esquecemento. Por iniciativa de Don Carlos Del Valle-Inclán, fillo do famoso escritor nado en Vilanova de Arousa e que buscaba recuperar un lugar que fora fonte de inspiración para algunha das obras do seu pai, fundouse nese ano a asociación "Amigos de Armenteira", co obxectivo de impulsar a reconstrución do edificio. O éxito deste proxecto permitiu o asentamento en 1989 dun grupo de monxas procedentes do mosteiro de Alloz, en Navarra, e a continuación das actividades de restauración a cargo da Xunta de Galicia a partires do ano seguinte. A importantísima labor desta asociación volveu poñer en valor esta xoia arquitéctónica, emblema da nosa parroquia e do noso Concello, e que nos da fama máis aló das nosas fronteiras. Os tempos mudaron moito dende a época na que Don Carlos Del Valle-Inclán fixou a súa mirada en A Armenteira, e na actualidade o espíritu asociativo e a vontade de traballo en común están máis vivos ca nunca na parroquia, pero neste caso son as xentes do lugar as que lideran e propoñen iniciativas para preservar e relanzar o valioso patrimonio que agocha este marabilloso entorno. Pero non por elo deberíamos nin moito menos esquecer o traballo impagable que no seu día levou a cabo "Amigos de Armenteira", polo que sería preciso que tivese lugar algún tipo de recoñecemento. A colocación dunha placa e un monolito no entorno do mosteiro podería ser unha forma de agradecer e rendirlle esa merecida homenaxe.

O Concello de Meis difunde un bando que obriga a limpeza das propiedades

O alcalde do Concello de Meis, José Luis Pérez, ven de difundir, en nome da institución que representa, un bando no que obriga aos veciños e veciñas as súas propiedades. No mesmo indícase, tendo como base a lexislación vixente, que "todos os veciños teñen a obriga de manter as súas propiedades limpas de vexetación e en perfectas condicións de salubridade, ornato e decencia". Asimesmo, insístese na "prohibición de que a vexetación das fincas particulares invada as rúas e camiños públicos" e afírmase que "en caso contrario, dendo o Concello procederase a sancionar aos donos das parcelas". A publicación deste bando ven a colación da polémica suscitada polas protestas da veciñanza a causa da penosa e lamentable imaxe que esta situación da do Concello aos numerosos turistas que o visitan nesta época do ano, do risco de incendios forestais e da invasión dos bordes dos viais públicos por parte da maleza, o que dificulta a circulación e pon en perigo a seguridade viaria. A medida foi acollida con división de opinións entre as xentes do municipio e da parroquia de A Armenteira, pois mentres algúns a entenden como lóxica e razonable, sobre todo no caso das fincas particulares, outros afirman que se trata dun agravio comparativo con outros Concellos da comarca, no que a institución municipal é a que se encarga de limpar de maleza os bordes dos viais. Afirman ademais que o pagamento de impostos, que sufriron unha importante alza nos últimos tempos, é xa suficiente e que non deberían os veciños e veciñas os que se corresen co traballo e cos gastos de mantemento duns espazos que son de uso e disfrute público, e recordan que en vías como a Ruta da Auga e da Pedra, pola que soe transitar Mariano Rajoy, mantéñense limpos os bordes sen pedir ningunha responsabilidade aos propietarios.

Valentín Estévez "Tilín" presentado como adestrador do equipo infantil do Armenteira C.F.

Valentín Estévez "Tilín" foi presentado na tarde deste mércores como adestrador do equipo infantil do Armenteira C.F. para a temporada 2016/2017. O acto de presentación, que tivo lugar nas instalacións do campo de O Leixo e no entorno do  famoso mosteiro cirtenciense, serviu para dar a coñecer esta nova aposta coa que a Xunta Directiva decide impulsar o proxecto para unha campaña que din afrontar con máis gañas e ilusión ca nunca. O técnico cambadés incorporouse á entidade verdinegra na temporada 2014/2015 como membro do corpo técnico do equipo alevín que dirixía Jonathan Crespo, e durante a pasada campaña adestrou ao equipo benxamín. Dende a Xunta Directiva coinciden en valorar a valía e a experiencia no mundo do fútbol de "Tilín", que terá ao seu cargo un conxunto que vai competir na Segunda Autonómica e que parte coas expectativas de continuar co proceso de formación dos xogadores e xogadoras e de mellorar de forma substancial os resultados acadados a pasada temporada.

O Armenteira C.F. confirma a Tilín como adestrador do equipo infantil para a próxima temporada

Valentín Estévez "Tilín", será o encargado de adestrar na temporada 2016/2017 ao equipo infantil do Armenteira C.F. Así o confirmaron os dirixentes do clube verdinegro, que mostraron a total confianza na valía do técnico cambadés para encabezar o proxecto con este grupo de rapaces e rapazas durante a próxima temporada. Tilín incorporouse ao Armenteira C.F. na temporada 2014/2015, na que exerceu como axudante de Jonathan Crespo no conxunto alevín, pasando a ocupar o cargo de primeiro adestrador do equipo benxamín na campaña que vén de finalizar. "Tilín" conta cunha longa traxectoria no mundo do fútbol. Como xogador defendeu as cores do C. Xuventude Cambados, a E.F.B. Vilanova ou o Beiramar C.F. e como adestrador traballou na U.D. San Miguel de Deiro e no C. Xuventude Cambados, antes de integrarse na disciplina do Armenteira C.F. A presentación de Valentín Estévez será este mércores 20 de xullo ás 20:30 horas no campo de O Leixo.

Reprodución da reportaxe sobre Don Luis Rodríguez Ennes, publicada o domingo 17 de xullo no Faro de Vigo

La herencia del conocimiento

Un legado académico y vital

El catedrático de Derecho Romano Luis Rodríguez Ennes atesora en su casa de Armenteira una extensa y multidisciplinar biblioteca que donará de forma íntegra a la Universidad de Vigo

Su biblioteca es un recorrido por casi 50 años de trabajo académico y estudio pero también de vivencias conociendo otros países y culturas. FARO accede al legado de Luis Rodríguez Ennes, una extensa colección de alrededor de 15.000 ejemplares relacionados con el Derecho, entre ellos algunas joyas del siglo XVII, pero también con la Historia, la Filosofía, la Literatura y el Arte. El catedrático la donará a la Universidad de Vigo de forma póstuma y con una única condición, que la conserve unida tal y como él le ha ido dando vida y forma.

Tuvo "la fortuna" de especializarse en una "asignatura universal", el Derecho Romano, una suerte de pasaporte que le ha permitido viajar por todo el mundo y aprender varios idiomas para ampliar sus conocimientos no solo jurídicos, sino también de Historia, Filosofía o Literatura. Toda esta riqueza académica y vital se plasma en la biblioteca que el catedrático Luis Rodríguez Ennes (A Coruña, 1946) ha ido nutriendo desde hace décadas, como el lector impenitente que reconoce ser, en su casa de Armenteira. Una colección que legará de forma íntegra e indivisible a la Universidad de Vigo, en la que suma casi 30 años como investigador y docente y a la que seguirá prestando sus servicios como emérito a partir del próximo curso.

La colección suma decenas de miles de ejemplares, alrededor de 15.000 según cálculos realizados a partir de su superficie, que se acumulan sobre los atestados anaqueles formando dobles hileras.

Los manuales jurídicos, entre ellos numerosos ejemplares del siglo XVII, comparten espacio con libros de cartografía y fotografía antiguas, biografías de sus admirados Churchill y Napoleón, catálogos de grandes artistas como Leopoldo Nóvoa, del que fue amigo, ediciones de clásicos latinos adquiridas en librerías de viejo de todo el mundo, libros de egiptología, ensayos de Ortega y Gasset o las obras completas de Rosalía, Cunqueiro y Valle Inclán, además de muchos otros autores de diferentes épocas y movimientos.

Una extensa y "muy vivida" biblioteca que el catedrático tiene organizada en su cabeza y que donará al campus de Ourense como así figura en su testamento. Su antiguo discípulo Jaime Cabeza –"El mejor alumno que he tenido", dice orgulloso– es uno de los albaceas que deberá garantizar que se cumple su voluntad a igual que Concha Martínez, la secretaria de la Facultad de Derecho de la ciudad de As Burgas, que le acaba de nombrar decano honorífico, y Raquel Fernández, jefa de asuntos económicos.

"La biblioteca forma parte de la personalidad de uno. Reúne toda tu trayectoria y tus gustos y yo la dono a la Universidad con la condición de que se mantenga unida, porque si se desperdiga perdería su sentido", sostiene.

A pesar de contar con una réplica del popular cartel salmantino sobre el peligro de excomunión para quien robe libros, Rodríguez Ennes también ha sufrido algún que otro préstamo sin retorno. Su biblioteca se dispone en tres espacios y en el último, donde tiene el escritorio de trabajo, ocupan un lugar destacado los retratos del padre Sarmiento y del padre Feijóo, al que considera el gran referente de Galicia.

Completan el conjunto un grabado original del siglo XVIII que muestra una escena de la redacción de la Enciclopedia francesa y un divertido montaje en el que el propio catedrático aparece junto a las dos grandes figuras de la Ilustración.

Al pensador ourensano le dedica precisamente el último de los 17 libros que lleva publicados hasta el momento. Rodríguez Ennes aborda por primera vez desde una perspectiva jurídica la obra del padre Feijóo, quien abordó temas que continúan vigentes más de 200 años después.

"Él es el primer ilustrado que aporta en España las ideas nuevas de Europa y toca temas relacionados con la religión, el derecho, la enseñanza universitaria, la astronomía, la física, la medicina, los derechos de la mujer e incluso la lentitud de la justicia. Hay cosas de lo más sorprendentes como la defensa que hace de los suicidas para que tengan un entierro eclesiástico, lo que no fue permitido hasta 1983", subraya.

Gregorio Marañón ingresó en 1934 en la Real Academia de la Lengua con un discurso dedicado a las ideas biológicas del padre Feijóo. Su ensayo, junto con otras obras del destacado médico y humanista, también pueden encontrarse en Armenteira. "Era un fuera de serie. Se llamaba a sí mismo trapero del tiempo porque lo aprovechaba mucho y yo hago lo mismo. Duermo muy poco y por eso me cunden las horas mucho más para poder hacer cosas", asegura.

Adentrarse en esta biblioteca implica un viaje por los autores de las diferentes épocas y también por los paisajes del planeta. Postales, fotografías y otros recuerdos de sus estancias en Brasil, Argentina, Alemania, Noruega e incluso en la Antártida, que pudo visitar en dos ocasiones, salpican los estantes junto a retratos de su infancia, instantáneas familiares y otras en las que aparece con juristas destacados como Peces-Barba, al que también le unió una gran amistad, o personajes ilustres como Mário Soares, al que invitó al campus ourensano cuando era presidente de la República portuguesa.

La intención de Rodríguez Ennes es legar la biblioteca en su estado actual, incluidas las maquetas de barcos que surcan los anaqueles y los mapas centenarios que ocupan la estancia central de la biblioteca, donde se encuentra el fondo antiguo. La sala acoge un piano de herencia familiar y sobre sus muros de piedra destacan un original de 1628 del primer mapa de Galicia realizado por Fernando Ojea y comprado en Ámsterdam, otro del siglo XVII de Oxford y un tercer grabado de la Península datado en el XVIII.

La estancia alberga una valiosa colección de libros en latín de los siglos XVI y XVII que pertenecieron a su bisabuelo y a su tatarabuelo, quienes también estudiaron Derecho.

Junto a la zona de trabajo, Rodríguez Ennes expone la Cruz de Honor de San Raimundo de Peñafort que le fue otorgada en 2001 y las medallas que lo acreditan como miembro de la Real Academia de la Historia y de la Real Academia de Jurisprudencia, así como de la de Galicia, además de otras sociedades europeas e iberoamericanas.

Varios bustos de Napoleón contemplan las condecoraciones de Rodríguez Ennes, que inició su admiración por el militar francés cuando realizó una estancia en París en los años 70 mientras trabaja en su tesis doctoral, que versó sobre la adopción.

"Esta figura legal desapareció después de los romanos y no se vuelve a encontrar hasta el Código de Napoleón. Yo pude ver las actas originales y ahí empecé a darme cuenta de que fue un legislador extraordinario. Si en España se hubiesen quedado los franceses en lugar del lamentable Fernando VII se habrían creado universidades y hoy no habría reinos de taifas", reflexiona.

Por eso, entre sus objetos más valiosos, Rodríguez Ennes muestra con orgullo un colmillo de cachalote en el que alguien grabó en 1815 a Napoleón y que su mujer, la catedrática de Lengua Isabel Blanco, adquirió en el mercado londinense de Portobello para regalárselo.

Una de sus lecturas más recientes del jurista ha sido la biografía del general galo realizada por Andrew Roberts. "La terminé el otro día y es la mejor, sin duda. ¡Y mira que no me habré leído unas cuantas!", comenta divertido.

Igual o mayor fascinación siente el catedrático por Churchill, al que considera "el mejor político del siglo XX". Otro dirigente que se puede encontrar en su biblioteca es Azaña, del que ha reunido la obra completa, así como distintas semblanzas sobre Adolfo Suárez, Felipe González o Manuel Fraga.

Rodríguez Ennes conserva todos los artículos que aparecen en prensa sobre él. Una hemeroteca que incluye noticias recientes sobre su nombramiento como decano honorífico o el libro homenaje realizado por 61 juristas españoles y extranjeros y también aquellas de los años 90 sobre su gestión al frente de la facultad ourensana. "No había nada cuando llegué. Siempre estaba luchando", recuerda sobre aquella época.

Guarda además revistas científicas y todas las tesis que ha dirigido en varios países, incluso los comentarios manuscritos que realizó para cada estudiante de doctorado.

En muchos de sus ejemplares aparece estampado el exlibris que le diseñó el gran pintor y escultor Leopoldo Nóvoa. El artista lo visitaba a menudo durante sus estancias en Armenteira, pues su vivienda-taller está próxima a la del catedrático. "Era un hombre cultísimo. Le gustaba leer o escuchar música en la biblioteca y también ver partidos de fútbol conmigo", recuerda entre risas.

El dibujo dedicado a Ludovico –Luis en latín– está enmarcado en la entrada, muy cerca de los catálogos y libros de Nóvoa. Y es que las obras sobre pintura o cine también forman una parte importante del archivo, cuyas paredes exhiben dibujos de Colmeiro y caricaturas de Quesada. "Para dedicarte al Derecho Romano tienes que saber de Historia, Filosofía, Literatura y Arte. Y cuanto más conocimiento acumulas vas escribiendo mejor", asegura.

Su biblioteca permite acercarse asimismo a la historia literaria y política de Galicia. Atesora las colecciones de O Tío Marcos da Portela, la primera publicación periódica escrita en nuestra lengua, el semanario nacionalista A Nosa Terra y la revista Nós. Ha leído al "magnífico" Figueira Valverde, a Celso Emilio Ferreiro y a Rosalía y posee todas las obras de Valle Inclán, Álvaro Cunqueiro o Cela, entre otros muchos autores.

Sobre escaleras y butacas se acumulan decenas de libros a la espera de espacio y también algunas lecturas pendientes: la última novela inédita de Pío Baroja y un libro relacionado con uno de los episodios históricos que se repite de manera frecuente en su biblioteca, la II Guerra Mundial, en el que se analiza la vida de los famosos generales Monty y Rommel.

Rodríguez Ennes adquirió su retiro de Armenteira, una vieja casa de labranza, hace casi 40 años y en lo que su día fueron las cuadras habilitó la biblioteca. Pero su ansia bibliófila la hizo pequeña en poco tiempo y tuvo que realizar una ampliación para poder almacenar todos sus ejemplares. Las tres estancias que la componen ocupan toda la planta baja de la vivienda, unos 200 metros cuadrados. El catedrático cuenta con libros académicos escritos por su esposa, pero ella tiene su propia colección en otra vivienda.

Aunque tiene un ordenador en su zona de trabajo, Rodríguez Ennes escribe todos sus libros a mano y conserva los 17 manuscritos. También guarda los discursos realizados durante su extensa trayectoria, entre ellos, el que realizó cuando ingresó en el Instituto de Estudios Vigueses con un trabajo sobre la lucha por la capitalidad de Vigo y Pontevedra. El catedrático de Derecho Romano posa para FARO en su biblioteca sobre la "cuna" de su escritorio, el espacio dedicado a los diccionarios de latín, griego, alemán, inglés, holandés, italiano y portugués que utiliza en sus estudios. Ahora prefiere utilizar rotuladores de punta fina pero conserva las plumas con las que hizo la carrera en Santiago, las dos de oro que le regaló su padre cuando obtuvo el Premio Nacional Fin de Carrera y una réplica de la que usaba Churchill.

Su admirado Napoleón está muy presente en la biblioteca, pero también el mundo del mar. Numerosas maquetas de barcos decoran las estanterías. La de mayor tamaño es una réplica exacta del Endeavour del capitán Cook que adquirió en Reino Unido (abajo), pero también exhibe una dorna como las de la conservera que su abuelo tenía en Laxe.

REPORTAXE REALIZADA POR SARA PENELAS E PUBLICADA NO FARO DE VIGO O DOMINGO 17 DE XULLO DE 2016

A Labradiña, alí onde comezou todo

Para moitos nenos e nenas que viviron en A Armenteira dende mediados ata as últimas décadas do século XX falar de fútbol era falar de partidos nas estradas, nas leiras ou no adro do mosteiro. Pero na memoria de moitos figuran unha serie de campos, que non eran senón lugares que durante unhas horas se convertían en escenarios improvisados onde a rapazada se reunía para darlle patadas a un balón dun plástico tan duro que só algúns ousados se atrevían a meterlle a cabeza. Se para os rapaces e rapazas de Gondes, As Pereiras e Cabeza de Boi a Corveira era o lugar daqueles encontros futbolísticos, ou en Couso o era a campina de Angelita, outros lugares da parroquia tiñan tamén o seu particular santuario das ilusións dunha infancia que soñaba con ser futbolista nun tempo no que a posibilidade de selo non era tan fácil coma hoxe en día. Entre todos eses escenarios destaca sen dúbida A Labradiña, o estadio que reunía mellores condicións de todos os que había na parroquia. Unha pradeira natural delimitada por un regato e toxeiras, cunha lixeira pendente, pero cun céspede natural que podería asimilarse ao dos terreos de xogo que por entón unicamente se podían ver nas retransmisións televisivas. Iso era A Labradiña, e alí congregábanse decenas de rapaces e rapazas dos lugares de Vilar e Caroi en moitas ocasións combinando o xogo co coidado das vacas, e ás veces eran os doutros lugares da parroquia, ou os parentes que residían noutras localidades que visitaban A Armenteira os que aproveitaban para xuntarse cos nativos do lugar e disfrutar xuntos correndo detrás dunha pelota. Quizais moitos dos nenos e nenas actuais da parroquia non teñan oído falar nunca de A Labradiña, e quizais moita xente non tiña nin a máis mínima idea de onde se localiza, e nin sequera o paso polas súas proximidades da Variante Espiritual do Camiño Portugués que vén de Combarro fai que deixe de permanecer inadvertido, pero se existe un antecedente, un lugar no que fixar as orixes do fútbol e da paixón por este deporte en A Armenteira, ese é A Labradiña. Alí naceron para moitos as ilusións e o soño de ser futbolistas e alí sentáronse as bases do que é hoxe en día o Armenteira Club de Fútbol.

O Armenteira C.F. abre o prazo de inscrición nos seus equipos

O Armenteira C.F. abre estes días o prazo de inscrición nos seus equipos de cara a temporada 2016/2016. Para elo acaban de presentar un vistoso cartel co que pretenden atraer a máis xogadores e xogadoras para o seu plantel. Recordan que poden anotarse todos aqueles rapaces nacidos entre os anos 1998 e 2012, e poñen especial incidencia na gratuidade total da inscrición. Segundo afirman é o único clube da contorna que non cobra ningún tipo de taxas por inscribirse nin tampouco cotas mensuais, algo que sempre o distinguiu dos demais e forma parte da política da entidade, que o ven aplicando dende a súa fundanción, pero que supón un esforzo moi importante para os seus dirixentes. Indican que, a pesares das dificultades que esta política implica para a financiación dos numerosos gastos da temporada, compensa e facilita a práctica do deporte en momentos tan delicados como o que vivimos actualmente cunha crise económica e cuns elevados niveis de desemprego que afectan con gran crudeza a moitas familias. O clube de O Leixo ademais proporciona a equipación completa sen ter que abonar ningún tipo de cota, conta con monitores titulados con ampla experiencia no fútbol base e dispón dun ambiente idóneo para que os nenos e nenas se formen no mundo do deporte.  O carácter familiar do Armenteira C.F. sempre foi un dos seus puntos fortes, que fai que normalmente aquelas persoas que se integran nas súas filas non queiran despois abandonala. A posta en marcha da nova campaña de maneira oficial terá lugar o luns 15 de agosto ás 11:30 horas, acto ao que convidan a todas aquelas persoas da parroquia e dos arredores interesadas en coñecer as novidades da que será a vixésimo segunda temporada da historia do clube de A Armenteira.

Primeiro incendio do verán en A Armenteira

O lugar de Vilar rexistrou na tarde deste mércores o primeiro incendio no que vai de verán. O lume iniciouse pouco despois do mediodía e provocou a alarma entre os veciños e veciñas, que vían como as chamas se achegaban ás proximidades das casas, adentrádose incluso nalgunha eira. O susto fixo que eles mesmos fosen en primeiros en actuar para sufocar o lume ata que a intervención das brigadas de extinción de incendios conseguiu que se apagase definitivamente. Unha dotación de catro camións de bombeiros, unha do SEPRONA e outra da Policía Nacional configuraron o amplio dispositivo que se despregou na zona máis elevada do lugar de Vilar. A calor e a sequedade do verán, xunto coa maleza que ocupa boa parte dos montes e leiras da parroquia fan que o risco de incendio vaia en aumento durante esta época estival, co que a desconfianza e a intranquilidade estanse extendendo entre unha veciñanza que ve como as súas casas, os seus bens ou as súas vidas poderían correr perigo.

O equipo xuvenil do Armenteira C.F para a temporada 2016/2017 comeza a dar os primeiros pasos

O proxecto de creación dun equipo de categoría xuvenil por parte do Armenteira C.F. comezou a dar os primeiros pasos. Na tarde deste luns representantes do corpo técnico e da Xunta Directiva do clube reuníronse nas instalacións do campo de O Leixo con algúns dos xogadores que van formar parte deste plantel para deseñar as liñas básicas de cara a posta en marcha do equipo. O proxecto integrará á práctica totalidade dos compoñentes do conxunto de categoría cadete da pasada temporada, e prevé incorporar algún reforzo, entre os cales se rumorea con algún soado regreso ás filas do cadro verdinegro. As ambiciosas ideas da Xunta Directiva pretenden desembocar na creación dun equipo de categoría senior nun horizonte de tres anos, e para elo pretenden darlle un carácter municipal ao proxecto e teñen a intención de incluír no mesmo a outras entidades deportivas para poder darlle a oportunidade de participar nesta iniciativa a todos aqueles mozos do concello e doutros lugares da contorna que o desexen. Recordan que o prazo de incrición está aberto e que nos próximos días vanse colocar uns vistosos carteis informativos para que os que estean interesados poidan comezar a anotarse tanto no equipo desta categoría, como en calquera das outras nas que o clube de O Leixo vai competir.      

Respaldo unánime ás propostas da nova Xunta Rectora de Chan da Fonte

A nova Xunta Rectora da Comunidade de Montes Veciñais de Man Común Chan da Fonte, de A Armenteira, recibiu un respaldo unánime ás propostas presentadas na Asemblea Xeral Extraordinaria celebrada este sábado ás 20 horas na Casa de Cultura da parroquia. O equipo directivo que se fixo co control da entidade tras vencer nas eleccións que tiveron lugar no pasado mes de abril, co novo presidente Serafín Melón á cabeza, fixo a súa presentación de maneira oficial ante os comuneiros e comuneiras, e explicoulles os novos proxectos que van levar a cabo, entre os que destacan unha importante plantación de castiñeiros, financiada en parte mediante unha subvención, o convenio coa empresa ENCE para realizar unha plantación de eucaliptos, así como as negociación que van establecer para ampliar as instalación nas que se sitúa a canceira CAAN, creada e impulsada pola Deputación de Pontevedra e que presta servizo a 50 municipios da provincia. Esta Xunta Rectora, formada por xente que destaca pola súa xuventude, pretende darlle un aire renovador á Comunidade de Montes e convertila nun importante xerador de riqueza para A Armenteira, preservando ao mesmo tempo o elevado valor natural e patrimonial que agochan as máis de 500 hectáreas de terreo que administra.

A presenza de serpes atemoriza á poboación de A Armenteira

A aparición de maneira cada vez máis habitual de serpes nas vías públicas de A Armenteira está atemorizando á poboación. Son varios os veciños e veciñas que aseguran ter visto estes animais no medio da calzada ou nas proximidades de parques ou vivendas particulares, polo que fan un chamamento ás autoridades do concello de Meis para que traten de dar unha solución a este problema. A falta de limpeza do borde das vías públicas e dalgunhas leiras particulares, totalmente anegadas pola maleza, xunto coa calor propia destas datas está provocando a proliferación destas especies de animais, polo xeral inofensivas, pero que poden resultar perigosas para a poboación, especialmente nos lugares que soen ser frecuentados por nenos e nenas e por persoas maiores.

Chan da Fonte convoca aos seus membros a unha Asemblea Xeral

A Comunidade de Montes Veciñais de Man Común Chan da Fonte, de A Armenteira, convoca aos comuneiros e comuneiras a unha Asemblea Xeral que se vai celebrar o próximo sábado día 9 de xullo ás 20 horas en primeira convocatoria e ás 20:30 na segunda. Na orde do día figuran a lectura e aprobación das actas anteriores, a presentación da nova Xunta Rectora, a presentación do estado das contas ao inicio do mandato desta nova Xunta Rectora, a comunicación dos novos proxectos que teñen previsto levar a cabo e o correspondente apartado de rogos e preguntas. O novo equipo directivo, presidido Serafín Melón, que se fixo co poder nas eleccións celebradas o pasado 9 de abril, quere darlle un novo aire á xestión que se viña realizando nos próximos anos e, para elo, xa estableceu contactos con algunhas importantes empresas ligadas ao sector forestal para levar a cabo algúns ambiciosos proxectos. Cabe recordar que esta Comunidade de Montes administra unha superficie de máis de 500 hectáreas, entre as que se inclúen instalacións tan representativas como o campo de fútbol de O Leixo ou o centro CAAN, a canceira impulsada pola Deputación de Pontevedra e que presta servizo a 50 municipios da provincia. A Asemblea Xeral terá lugar na Casa de Cultura, un edificio construído nos terreos adquiridos no seu día por esta entidade veciñal para o uso e disfrute das xentes de A Armenteira, e que ultimamente está sendo obxecto dunha agria polémica debido ás dificultades ou mesmo impedimento da utilización deste local coas que se atopa a veciñanza da parroquia.

A maleza ameaza a seguridade vial en A Armenteira

A maleza que ocupa os bordes das estradas que unen os distintos lugares da parroquia de A Armenteira está a convertirse nun problema para a seguridade da circulación nunhas vías que xa de por sí destacan pola súa escasa anchura. Este feito fai que o malestar veciñal vaia en aumento e que urxan aos responsables do concello de Meis a que poñan os medios necesarios para dar solución a esta deficiencia. Ademais do evidente perigo que supón o estado no que se atopan estas pistas, nas que as silvas, os fentos e outras herbas chegan a alcanzar o centro da calzada, sinalan que esta situación dana a imaxe dunha parroquia que nestes meses de verán recibe un importante número de visitantes que se achegan sobre todo ata os arredores do mosteiro cirterciense a través da Ruta da Pedra e da Auga, pero que tamén en moitos casos, tanto en coche, como en bicicleta ou a pé, deciden perderse polas aldeas da parroquia para disfrutar da enorme riqueza natural e cultural que agochan.